Chapter 18
အဲဲ့ဒါက စားလို့ကောင်းလား...
အရက်ထဲတွင်နစ်မြုပ်၍နေခဲ့သော ရုန်ယီ၏ဦးနှောက်က ကောင်းစွာအလုပ်မလုပ်ချေ။
“ဘာကိုလဲ...”
ချန်းခယ့်ယောင်ကပြန်မဖြေပဲ ကျိုးလီကိုကြည့်လိုက်သည်။
ကျိုးလီက အေးအေးချမ်းချမ်းအိပ်မောကျနေပြီး လှုပ်တောင်မလှုပ်ချေ။ အကယ်၍ ရုန်ယီတစ်လျှောက်လုံးသယ်လာရသည့် ခန္ဓာကိုယ်မှအနွေးဓာတ်ကြောင့်မဟုတ်ပါက အသေကောင်ဟု အထင်မှားမိမှာဖြစ်လေသည်။
ရုန်ယီက ချန်းခယ့်ယောင်၏နောက်ကိုလိုက်ကြည့်လိုက်သည့်အခါ အလောင်းကောင်သဖွယ်အိပ်ပျော်နေသည့် ကျိုးလီကိုတွေ့လိုက်ရ၏။
“မင်းဘာလို့သူ့ကိုကြည့်နေတာလဲ...အဲ့ဒါအရမ်းရိုင်းတယ်...”
“ငါ…”
ချန်းခယ့်ယောင်အနည်းငယ်ရှက်သွားကာ အကြည့်လွှဲလိုက်၏။
“ငါမေးချင်တာက...သူ ...”
ရုန်ယီက သူ့ကိုစကားအဆုံးသတ်ခွင့်မပေးပဲ ခြေလှမ်းအနည်းငယ်လှမ်းလိုက်၏။
“ဟမ်...”
ချန်းခယ့်ယောင်က တံခါးဘောင်ကိုမှီ၍ရပ်နေရင်း ဇဝေဇဝါဖြစ်သွားသော်လည်း ရုန်ယီ၏အကြည့်အောက်၌ ကိုယ်ကိုပြန်မတ်လိုက်သည်။
“မင်းငါ့အခန်းထဲမှာဒီလိုအချိန်ကြီးကျမှ ဘာလုပ်နေတာလဲ...”
ရုန်ယီသူ့ကိုလက်ညှိုးကလေးဖြင့်ထိုးလိုက်၏။
“မင်းဘာလုပ်ဖို့ကြိုးစားနေတာလဲ...”
“…ဒါငါ့အိမ်လေ”
“အိုး...ဟုတ်သားပဲ...”
ရုန်ယီခေါင်းတညိတ်ညိတ်ဖြင့် အခန်းထဲပြန်ဝင်သွားလေသည်။ ခဏအကြာတွင် သူက တစ်ခုခုမှားယွင်းနေသလို ခံစားလိုက်ရသည့်အတွက် ပြန်လှည့်လာခဲ့၏။
“ငါငှားခပေးထားတယ်လေ...ငါ့မှာကိုယ်ပိုင်နယ်မြေရှိတယ်...”
ချန်းခယ့်ယောင် သူ့ကိုခဏကြာကြည့်နေပြီးနောက် ဟက်ဟက်ပက်ပက်ရယ်လေတော့သည်။
YOU ARE READING
မစ်စတာရုံ
RomanceDescription 💥 အသက်ဆယ့်သုံးနှစ်တွင် သူသည် အိုမီဂါအဖြစ်စာရင်းဝင်သွားပြီးသည့်နောက် ရုန်ယီသည် အသေးစားဆုလေးတစ်ခုတောင်းခဲ့သည်။ အနာဂတ်တွင်သူသည် မြင့်မားသောအရပ်၊ချောမောပြေပြစ်သည့်ရုပ် ရည်နှင့်ရည်မွန်ကျော့ရှင်းသောအယ်လ်ဖာတစ်ယောက်နှင့်အတူကြည်နူးဖွယ်အချစ်များ...
